26 Jul '10 -Un poema de Joseba Sarrionandia

AMODIO PROTOPOEMA

Amodio poemarik xamurrena izkiriatu nahi nizuke
poeta erromantikoen xalotasun eta
erru gabeziarekin.

Zure zangoak luze-luzeak balira
eta ene zangoak zureak lain luzeak
mahaipean luzatuko genituzke zangoak
zangalatrabatzera jolasteko.

Ene hatzamarrek zure larrua ukituez gero
pospolu antzera izekiko lirateke.

Mundua arrisku larrian jarriko genuke
gure besarkadagatik ikaratzen ez dakit zenbat
Richter eskalan.

Erdu harresia ainhenbelarrak lez eskalatuz, erdu
untziaren kubertara jauzten den olatuaren gisan,
erdu eremu lehorra hondatzera datorren ekaitza bezala.
Erdu eta bihur ditzagun hitzak haragia.

Solda gaitzatela bata bestearen kontra.

Horrelako poema gogotsu bat eginen nizuke,
baina zer laburra den lirikarena.
Leihoa zabaltzean, zeldara zure ordez,
Errealitatea sartzen zait, bere altzairuzko
hatzaparrekin, orroaka.


---


PROTOPOEMA DE AMOR

Quisiera escribir el más tierno poema de amor
con la ingenuidad y la inocencia
de los poetas románticos.

Diciendo, por ejemplo, si tus piernas fueran largas muy largas
y mis piernas tan largas como las tuyas,
alargaríamos bajo la mesa nuestras piernas
jugando a entrecruzarlas.

Si mis dedos tocaran tu piel se prenderían como fósforos.
Pondríamos en grave peligro al mundo
haciéndolo temblar con nuestro abrazo a no sé cuantos grados
en la escala de Richter.

Ven y escala el muro como lo trepa la hierba, ven
como el oleaje que salta sobre la cubierta del barco,
ven como una tormenta que viene a anegar
un páramo reseco.
Ven y transformaremos en carne las palabras.

Que nos suelden uno contra el otro.

Te haría un poema así, impulsivo e ilusionado,
pero qué precaria es la lírica…
Al abrir la ventana, en lugar de llegar tú,
entra la Realidad
con sus extravagantes garras de acero,
rugiendo.


Un poema de Joseba Sarrionandia

Editado por palabra, el día 26 Julio '10 - 12:34, en Poemas.

Ha dicho algo al respecto:

Comentario de sara () - 05 Septiembre '10 - 11:15



non sabe o que é tocar
quen non tocou a túa man
Atopada por azar
Nun recuncho do serán

Non sabe o que é comer
quen non pasou fame negra
A fame de non te ver
faime tremer de impaciencia

Non me dá chegado a hora
De ir entre portas odiosas
Ao paso da túa aurora
Confiada e victoriosa

Poño luz de semáforo intermitente
Por suposto suprimo a vermella
É máis que evidente
Abro a verde a toda vela
Abro que xa está vindo ela
Polos camiños de oriente

Que todo o tráfico pare
Que cerren as tendas todas
Que non prendan as farolas
En vinte anos dobrados
Agarde eu polas pólas
O teu lento aproximarte

Que cante o moucho e que fuxa
Nós xa non lle temos medo
Que veñan curuxas e bruxas
Para que nos leve o demo

Non sabe o que é bailar
quen non se perdeu contigo
en doce e morno abalar
De ir abrindo a modo un figo

Non sabe saudade dar
quen a ti non te saudou
Ninguén sabe abrazos dar
Como cos ollos che dou

Non sabe o que é perder
quen a ti non te perdeu
Non sabe o que é tremer
quen contigo non tremeu
non sabe o que é mirar
quen a ti non te observou
………………………………
………………………………
………………………………
etc
(aquí pode improvisar un o que lle pete)

este poema comentario está en gallego, si hai mucha dificultad para entenderlo puedo añadir la versión en castellano



Introduce un comentario


Nombre:  
¿Recordar información personal?

E-mail:
URL:
Comentario: / Textile

Importante: responde a la pregunta anti-spam



  ( Registrar su nombre de usuario / Validarse )

Notificar: Sí, envíeme un email cuando alguien responda.